Voor de tweede keer kreeg ik deze week bericht van eigenaren die een hond uit het buitenland hebben geadopteerd. Ze zien het niet meer ziet zitten. Ze vragen zich af of ze wel goed bezig zijn. Voelen zich bij de lokale hondenschool niet gehoord en zitten met de handen in het haar.
“Het is zo’n lieve hond voor ons!” Maar zodra er visite komt of als we buiten gaan wandelen gaat het mis. Het verhaal is mij niet vreemd. Met mijn 4 herplaatsers waarvan 2 uit het buitenland ben ik, naast professional, ook ervaringsdeskundige op dit gebied.

Veel gehoorde frustraties van mensen met een hond uit het buitenland, of een herplaatser zijn:

• Mijn hond blaft tegen alles en iedereen die hij niet kent
• De visite durft niet meer binnen te komen omdat de hond blaft en gromt
• Ik dacht “leuk een hond” maar ik vind het allemaal niet zo leuk meer
• Mijn hond loopt met een grote boog om andere honden en mensen heen
• Mijn hond is overal bang voor, ik moet haar mee sleuren naar buiten
• Hij trekt aan de lijn
• Ik durf hem niet los te laten
• Hij komt wel terug maar dat duurt uren

Onzekere hond

Veel stichtingen die honden naar Nederland brengen hebben goede bedoelingen, vinden de honden zielig en willen dat ze in Nederland een ander of beter leven krijgen. Medewerkers van stichtingen, zeker de medewerkers die in het buitenland de honden opvangen, zijn vaak zeer betrokken maar niet kundig op het gebied van socialiseren, hondengedrag en mens-hond relaties. Maar al te makkelijk worden honden als leuke gezinshond aangeboden. Zelden krijgt de nieuwe eigenaar het realistische beeld voor gespiegeld dat het in huis nemen van een hond uit het buitenland een serieus en vaak langdurig project is.

Een snelle oplossing is er niet. De hond heeft allerlei ervaringen opgedaan die meestal niet prettig zijn. En vergeet niet dat Nederland en onze cultuur in het omgaan met honden erg verschilt van die in Spanje, Griekenland of het oostblok. Hij voelt zich verlaten en onzeker in zijn nieuwe omgeving ondanks de liefde en goede zorgen van zijn nieuwe eigenaren. Door mensen bewust te maken van wat hun hond allemaal heeft doorstaan komt er meer begrip voor het gedrag van de hond. En dan kunnen we een nieuwe start maken. Dat is het mooie van honden. Ondanks nare ervaringen willen ze meestal heel graag een fijne band en samenwerking met hun baasjes.

Over en weer vertrouwen krijgen of herstellen tussen de hond en zijn eigenaar is een belangrijk aspect van mijn werk als hondengedragskundige. Als ik luister naar de verhalen kunnen we samen puzzelstukjes vinden die helpen om een completer beeld te krijgen van de hond en zijn gedrag. En dat is de ingang om dingen anders te gaan doen. Vaak begint het herstel door helemaal terug te gaan naar het begin. Net te doen of je de hond net hebt gekregen en om dan met mijn begeleiding de relatie helemaal opnieuw op te bouwen. Stapje voor stapje.

Want wat ik vaak hoor en aan de hond merk is dat eigenaren te veel en te snel willen. Het tempo van de hond leren volgen is een kunst. En dat tempo ligt meestal laag. Leren aanpassen aan wat je hond nodig heeft betekent dat je dingen soms niet kunt doen. Of anders dan je gewend was. Leren aanpassen aan wat je hond nodig heeft betekent ook je familie, vrienden en visite opvoeden in het omgaan met je hond zodat hij positieve ervaringen opdoet en zich niet bedreigt of onbegrepen voelt.

Waar het om gaat is dat je hond jou gaat vertrouwen. Dat hij gaat ervaren dat je hem niet in situaties brengt die hij nog niet aan kan. Dat hij zich gehoord en begrepen voelt. En dat is vaak een lang maar o zo bevredigend proces.

Neem voor informatie of het boeken van een (telefonisch) consult gerust contact met mij op via het contactformulier.