Regelmatig wordt me gevraagd hoe ik dat doe, met opvoeden, trainen en belonen.
Tja, hoe doe ik dat.
Ik ben meer van het opvoeden en er voor zorgen dat ik een goede relatie met mijn honden opbouw en onderhoud. En mijn ervaring is dat door het opbouwen van een goede relatie je eigenlijk alles van je hond kunt gaan vragen wat je van hem wilt, op basis van je gezamenlijke relatie.

Eigenlijk verschilt het niet veel van het opvoeden van jonge kinderen die leren om zichzelf aan te kleden of met mes en vork te eten. Door oefenen, herhaling en bijsturen wordt een nieuwe, lastige taak steeds makkelijker en sneller uitgevoerd. En ook dan sta je er niet steeds met een lolly of dropje naast.
Met het trainen van honden wordt meestal bedoeld dat je specifiek gedrag van je hond door middel van conditioneren wilt laten herhalen of een snellere of meer adequate reactie zoekt. Dit gebeurt dan meestal met een voerbeloning die gegeven wordt als de hond doet wat je vraagt.

Mijn ervaring is dat voerbeloningen meestal niet nodig zijn en vaak zelfs tegen je gaan werken als je deze geeft in reactie op wat je hond doet.
Een voorbeeld: Blitzz is onze jongste hond die nu iets meer dan een jaar oud is. Zij was 4 maanden oud toen ze via een herplaats stichting bij ons kwam wonen en ze bleek een passie te hebben voor het verslepen van alles wat los en vast zit. Zoals sloffen, steentjes, voerbakken, speeltjes, dekentjes en noem maar op. In het begin zat daar een duidelijk doel achter, namelijk kauwen omdat ze aan het wisselen was en last had van haar gebit. Heel begrijpelijk dus maar niet zo fijn voor onze sloffen, dekentjes, speeltjes en noem maar op. Al vanaf het begin hebben wij haar, ja overdreven zoals pup eigenaren dat doen 😉 steeds gevraagd: *In kroeliewoelie babytaal* “Wat heb je daar dan? Laat eens zien?” En als ze dat dan deed: “Goed zo, dat is knap, mooi hoor!”
Door niet achter haar aan te gaan, maar haar te vragen om te laten zien wat ze had gepakt is ze het heel snel leuk gaan vinden om trots te komen laten zien wat ze had. Dan kon ik het afnemen en kijken wat het was en wat ze er mee deed. Om het vervolgens meestal ook even terug te geven en het daarna nog eens te vragen en het dan te ruilen voor een speeltje waar ze wel op mag kluiven. Daarmee voorkom je ook dat je steeds alleen maar dingen afpakt van je hond waardoor hij de neiging kan krijgen om dat wat hij heeft gepakt te gaan verdedigen. Een veel voorkomend probleem in de relatie tussen honden en hun mensen.

De volgende stap werd om haar te vragen om los te laten wat ze had gepakt. En iedere keer als ze dat deed, hebben we haar uitbundig beloond. Ook een vorm van conditionering, maar zonder voer. De relatie en het gezellig met elkaar bezig zijn is dan de beloning. Een nieuwe stap werd om wat rust in te bouwen in wat ons drukke hondje steeds onder onze neuzen inpikte. En dat hebben we gedaan door, als ze aan kwam racen om bijvoorbeeld een slof te pakken, haar net iets voor te zijn en te vragen te gaan zitten. In het begin verbaasde blikken en krakende hersentjes die zich afvroegen wat haar mensen nu weer van haar wilden. Echter slim hondje als Blitzz is had ze dat snel in de gaten. Alles wat ze in deze doet altijd gevolgd door een verbale beloning: “Goed gedaan, wat knap, keeeurig!” en knuffels. Blitzz trots en blij en op zoek naar iets nieuws om te brengen.

Het ging een beetje op trainen lijken toen ik de voerbakken terugbreng passie van Blitzz wilde aanpassen. Blitzz brengt 2x per dag alle 4 de voerbakken naar de keuken waar ze de knuffels en verbale kroeliewoelie beloningen dankbaar in ontvangst neemt. Maar vooral ’s avonds zit er nogal wat tijd tussen de bakken en wil ik eigenlijk graag gaan slapen. Maar ook wil ik Blitzz graag haar zelfopgelegde taak laten doen. Dus….. voertjes erbij, bak brengen, ooh wat ben je knap, knuffels én… een voertje. En op haar kleine voetjes ging Blitzz razendsnel de 2e, 3e en laatste bak ophalen. Zo, dat scheelde zeker zomaar een kwartier wachttijd. Dus ik ging super tevreden slapen.

Dat ging een paar dagen geweldig, maar na een dag of 3 veranderde er iets. Na de eerste bak ging Blitzz zitten voor haar voertje en dat kreeg ze. Om vervolgens te gaan verzitten en met een veelzeggende blik opnieuw naar de bak met voertjes te kijken: ‘Voertje!’ zonder een voerbak te gaan halen.
Ik legde haar rustig uit dat ze best nog een voertje kreeg, maar wel in ruil voor een bak. Blitzz keek nog eens naar de bak met voertjes… ‘Voertje!’ en toen ze dat niet kreeg ging ze languit op de bank liggen. Staking!

Oké, dan niet. Geen voerbak, geen voertje. Maar…. ook geen intensivering van de relatie meer. En dat was niet wat ik wilde.

Ik geef meestal ’s avonds de honden eten en mijn man Henk ’s morgens. Dus ik vroeg hem hoe hij dat ’s morgens deed en hoe Blitzz daarmee om ging. Hij vertelde dat hij merkte dat Blitzz ongeduldiger begon te worden. Wel een bak brengen, netjes gaan zitten maar als hij dan even bezig is en ze moet even wachten wordt de bak nu met een knal op de grond gesmeten. Als hij dan omkijkt gaat Blitzz keurig zitten en haar blik gaat direct richting het bakje met voertjes…’VOERTJE!!’

Hmm, we hebben ons eens achter de oren gekrabt en bedacht hoe deze ongewenste veranderingen te keren. We besloten gezamenlijk om terug naar af te gaan. Blitzz heeft het spelletje met het brengen van de voerbakken zelf bedacht en ze vond de aandacht, knuffels en verbale beloningen geweldig. Dus… dat besloten we weer te gaan doen. Geen voerbeloningen meer maar weer knuffels en aandacht voor de onderlinge relatie. Het duurde een paar dagen, maar al snel vergat Blitzz het bakje met voertjes en steeds vlotter komt ze netjes de voerbakken en andere artikelen weer bij ons brengen in ruil voor knuffels en kroeliewoelie babytaal.
Zij blij, wij blij.