Ik wordt moedeloos van het gedrag van mijn hond uit het buitenland

Voor de tweede keer kreeg ik deze week bericht van eigenaren die een hond uit het buitenland hebben geadopteerd. Ze zien het niet meer ziet zitten. Ze vragen zich af of ze wel goed bezig zijn. Voelen zich bij de lokale hondenschool niet gehoord en zitten met de handen in het haar.
“Het is zo’n lieve hond voor ons!” Maar zodra er visite komt of als we buiten gaan wandelen gaat het mis. Het verhaal is mij niet vreemd. Met mijn 4 herplaatsers waarvan 2 uit het buitenland ben ik, naast professional, ook ervaringsdeskundige op dit gebied.

Veel gehoorde frustraties van mensen met een hond uit het buitenland, of een herplaatser zijn:

  • Mijn hond blaft tegen alles en iedereen die hij niet kent
  • De visite durft niet meer binnen te komen omdat de hond blaft en gromt
  • Ik dacht “leuk een hond” maar ik vind het allemaal niet zo leuk meer
  • Mijn hond loopt met een grote boog om andere honden en mensen heen
  • Mijn hond is overal bang voor, ik moet haar mee sleuren naar buiten
  • Hij trekt aan de lijn
  • Ik durf hem niet los te laten
  • Hij komt wel terug maar dat duurt uren
hond onzeker buitenland blaffen geadopteerd hersenwerk Doggo

Onzekere hond

Veel stichtingen die honden naar Nederland brengen hebben goede bedoelingen, vinden de honden zielig en willen dat ze in Nederland een ander of beter leven krijgen. Medewerkers van stichtingen, zeker de medewerkers die in het buitenland de honden opvangen, zijn vaak zeer betrokken maar niet kundig op het gebied van socialiseren, hondengedrag en mens-hond relaties. Maar al te makkelijk worden honden als leuke gezinshond aangeboden. Zelden krijgt de nieuwe eigenaar het realistische beeld voor gespiegeld dat het in huis nemen van een hond uit het buitenland een serieus en vaak langdurig project is.

Een snelle oplossing is er niet. De hond heeft allerlei ervaringen opgedaan die meestal niet prettig zijn. En vergeet niet dat Nederland en onze cultuur in het omgaan met honden erg verschilt van die in Spanje, Griekenland of het oostblok. Hij voelt zich verlaten en onzeker in zijn nieuwe omgeving ondanks de liefde en goede zorgen van zijn nieuwe eigenaren. Door mensen bewust te maken van wat hun hond allemaal heeft doorstaan komt er meer begrip voor het gedrag van de hond. En dan kunnen we een nieuwe start maken. Dat is het mooie van honden. Ondanks nare ervaringen willen ze meestal heel graag een fijne band en samenwerking met hun baasjes.

Over en weer vertrouwen krijgen of herstellen tussen de hond en zijn eigenaar is een belangrijk aspect van mijn werk als hondengedragskundige. Als ik luister naar de verhalen kunnen we samen puzzelstukjes vinden die helpen om een completer beeld te krijgen van de hond en zijn gedrag. En dat is de ingang om dingen anders te gaan doen. Vaak begint het herstel door helemaal terug te gaan naar het begin. Net te doen of je de hond net hebt gekregen en om dan met mijn begeleiding de relatie helemaal opnieuw op te bouwen. Stapje voor stapje.

Want wat ik vaak hoor en aan de hond merk is dat eigenaren te veel en te snel willen. Het tempo van de hond leren volgen is een kunst. En dat tempo ligt meestal laag. Leren aanpassen aan wat je hond nodig heeft betekent dat je dingen soms niet kunt doen. Of anders dan je gewend was. Leren aanpassen aan wat je hond nodig heeft betekent ook je familie, vrienden en visite opvoeden in het omgaan met je hond zodat hij positieve ervaringen opdoet en zich niet bedreigt of onbegrepen voelt.

Waar het om gaat is dat je hond jou gaat vertrouwen. Dat hij gaat ervaren dat je hem niet in situaties brengt die hij nog niet aan kan. Dat hij zich gehoord en begrepen voelt. En dat is vaak een lang maar o zo bevredigend proces.

Neem voor informatie of het boeken van een (telefonisch) consult gerust contact met mij op via het contactformulier.

Belonen met voertjes… Of toch maar niet?

Regelmatig wordt me gevraagd hoe ik dat doe, met opvoeden, trainen en belonen.
Tja, hoe doe ik dat.
Ik ben meer van het opvoeden en er voor zorgen dat ik een goede relatie met mijn honden opbouw en onderhoud. En mijn ervaring is dat door het opbouwen van een goede relatie je eigenlijk alles van je hond kunt gaan vragen wat je van hem wilt, op basis van je gezamenlijke relatie.

Eigenlijk verschilt het niet veel van het opvoeden van jonge kinderen die leren om zichzelf aan te kleden of met mes en vork te eten. Door oefenen, herhaling en bijsturen wordt een nieuwe, lastige taak steeds makkelijker en sneller uitgevoerd. En ook dan sta je er niet steeds met een lolly of dropje naast.
Met het trainen van honden wordt meestal bedoeld dat je specifiek gedrag van je hond door middel van conditioneren wilt laten herhalen of een snellere of meer adequate reactie zoekt. Dit gebeurt dan meestal met een voerbeloning die gegeven wordt als de hond doet wat je vraagt.

Mijn ervaring is dat voerbeloningen meestal niet nodig zijn en vaak zelfs tegen je gaan werken als je deze geeft in reactie op wat je hond doet.
Een voorbeeld: Blitzz is onze jongste hond die nu iets meer dan een jaar oud is. Zij was 4 maanden oud toen ze via een herplaats stichting bij ons kwam wonen en ze bleek een passie te hebben voor het verslepen van alles wat los en vast zit. Zoals sloffen, steentjes, voerbakken, speeltjes, dekentjes en noem maar op. In het begin zat daar een duidelijk doel achter, namelijk kauwen omdat ze aan het wisselen was en last had van haar gebit. Heel begrijpelijk dus maar niet zo fijn voor onze sloffen, dekentjes, speeltjes en noem maar op. Al vanaf het begin hebben wij haar, ja overdreven zoals pup eigenaren dat doen 😉 steeds gevraagd: *In kroeliewoelie babytaal* “Wat heb je daar dan? Laat eens zien?” En als ze dat dan deed: “Goed zo, dat is knap, mooi hoor!”
Door niet achter haar aan te gaan, maar haar te vragen om te laten zien wat ze had gepakt is ze het heel snel leuk gaan vinden om trots te komen laten zien wat ze had. Dan kon ik het afnemen en kijken wat het was en wat ze er mee deed. Om het vervolgens meestal ook even terug te geven en het daarna nog eens te vragen en het dan te ruilen voor een speeltje waar ze wel op mag kluiven. Daarmee voorkom je ook dat je steeds alleen maar dingen afpakt van je hond waardoor hij de neiging kan krijgen om dat wat hij heeft gepakt te gaan verdedigen. Een veel voorkomend probleem in de relatie tussen honden en hun mensen.

De volgende stap werd om haar te vragen om los te laten wat ze had gepakt. En iedere keer als ze dat deed, hebben we haar uitbundig beloond. Ook een vorm van conditionering, maar zonder voer. De relatie en het gezellig met elkaar bezig zijn is dan de beloning. Een nieuwe stap werd om wat rust in te bouwen in wat ons drukke hondje steeds onder onze neuzen inpikte. En dat hebben we gedaan door, als ze aan kwam racen om bijvoorbeeld een slof te pakken, haar net iets voor te zijn en te vragen te gaan zitten. In het begin verbaasde blikken en krakende hersentjes die zich afvroegen wat haar mensen nu weer van haar wilden. Echter slim hondje als Blitzz is had ze dat snel in de gaten. Alles wat ze in deze doet altijd gevolgd door een verbale beloning: “Goed gedaan, wat knap, keeeurig!” en knuffels. Blitzz trots en blij en op zoek naar iets nieuws om te brengen.

Het ging een beetje op trainen lijken toen ik de voerbakken terugbreng passie van Blitzz wilde aanpassen. Blitzz brengt 2x per dag alle 4 de voerbakken naar de keuken waar ze de knuffels en verbale kroeliewoelie beloningen dankbaar in ontvangst neemt. Maar vooral ’s avonds zit er nogal wat tijd tussen de bakken en wil ik eigenlijk graag gaan slapen. Maar ook wil ik Blitzz graag haar zelfopgelegde taak laten doen. Dus….. voertjes erbij, bak brengen, ooh wat ben je knap, knuffels én… een voertje. En op haar kleine voetjes ging Blitzz razendsnel de 2e, 3e en laatste bak ophalen. Zo, dat scheelde zeker zomaar een kwartier wachttijd. Dus ik ging super tevreden slapen.

Dat ging een paar dagen geweldig, maar na een dag of 3 veranderde er iets. Na de eerste bak ging Blitzz zitten voor haar voertje en dat kreeg ze. Om vervolgens te gaan verzitten en met een veelzeggende blik opnieuw naar de bak met voertjes te kijken: ‘Voertje!’ zonder een voerbak te gaan halen.
Ik legde haar rustig uit dat ze best nog een voertje kreeg, maar wel in ruil voor een bak. Blitzz keek nog eens naar de bak met voertjes… ‘Voertje!’ en toen ze dat niet kreeg ging ze languit op de bank liggen. Staking!

Oké, dan niet. Geen voerbak, geen voertje. Maar…. ook geen intensivering van de relatie meer. En dat was niet wat ik wilde.

Ik geef meestal ’s avonds de honden eten en mijn man Henk ’s morgens. Dus ik vroeg hem hoe hij dat ’s morgens deed en hoe Blitzz daarmee om ging. Hij vertelde dat hij merkte dat Blitzz ongeduldiger begon te worden. Wel een bak brengen, netjes gaan zitten maar als hij dan even bezig is en ze moet even wachten wordt de bak nu met een knal op de grond gesmeten. Als hij dan omkijkt gaat Blitzz keurig zitten en haar blik gaat direct richting het bakje met voertjes…’VOERTJE!!’

Hmm, we hebben ons eens achter de oren gekrabt en bedacht hoe deze ongewenste veranderingen te keren. We besloten gezamenlijk om terug naar af te gaan. Blitzz heeft het spelletje met het brengen van de voerbakken zelf bedacht en ze vond de aandacht, knuffels en verbale beloningen geweldig. Dus… dat besloten we weer te gaan doen. Geen voerbeloningen meer maar weer knuffels en aandacht voor de onderlinge relatie. Het duurde een paar dagen, maar al snel vergat Blitzz het bakje met voertjes en steeds vlotter komt ze netjes de voerbakken en andere artikelen weer bij ons brengen in ruil voor knuffels en kroeliewoelie babytaal.
Zij blij, wij blij.

 

Instrument

In de studie voor het vak van coach of hulpverlener, om van het werken met mensen je beroep te maken, leer je in 1 van de eerste lessen dat je ‘je eigen instrument’ bent. Dat heeft te maken met dat je altijd jezelf meebrengt in het werk dat je doet en hoe je de ander daarin benadert. Je uitstraling, basishouding, woordgebruik, intonatie enzovoort.
Het is dus belangrijk om dat instrument goed te verzorgen. Regelmatig te poetsen, te stemmen, van nieuwe onderdelen te voorzien of een onderhoudsbeurt te geven.

Als coach begeleid ik mensen met behulp van mijn honden. En dan is een nieuwe hond een nieuw onderdeel voor mijn instrument. En dat nieuwe onderdeel wil ik goed leren kennen voordat ik het eerste concert ga geven zodat ik er geen valse noten op speel.

Hondje Blitzz is het nieuwste onderdeel op mijn instrument. Dit nieuwe onderdeel vloeiend samenvoegen met mijn basisinstrument doen we tijdens module 3 bij de Hondenspiegel. Blitzz heeft thuis al laten zien heel gevoelig te zijn en te reageren op veranderingen in stemming, energie en gevoelens.
Nu gaan we ontdekken of ze dit ook met en voor anderen wil doen. Pas in de laatste les, over 4 maanden, gaan we samen een spiegelsessie doen met 1 van mijn medecursisten.
Maar al tijdens de eerste les bleken de andere cursisten van groot belang om Blitzz weer een stukje verder te helpen in het ontwikkelen van zelfvertrouwen naar mensen toe.

Blitzz is met haar nestgenootjes uit Spanje gekomen toen ze ongeveer 14 weken oud was en heeft in haar jonge leventje weinig contact gehad met mensen. Maar als ik haar gedrag bekijk heeft ze ook geen slechte ervaringen opgedaan. Vanuit de vertrouwensbasis die ik inmiddels met haar heb opgebouwd zet ze aan mijn zijde steeds nieuwe stappen in de mensenwereld. In alle rust nieuwe mensen leren kennen zijn dan ervaringen van onschatbare waarde. Ze mag op haar gemak aan ze snuffelen en ze laten haar niet schrikken door meteen tegen haar te praten, willen aaien of op haar af lopen

Het opdoen van positieve ervaringen is het mooiste dat ik Blitzz kan bieden in haar ontwikkeling tot coachhond.

Het samenvoegen van haar en mijn kwaliteiten gaat een een mooie uitbreiding op mijn instrumentarium worden.